Vol enthousiasme stortte ik me vorig jaar augustus op mijn dieet en de sportschool. Helaas iets té enthousiast, want nog geen maand later kreeg ik enorme pijn in vooral mijn linkerheup. In eerste instantie dacht men aan een slijmbeursontsteking, maar na enig onderzoek van de Orthopeed, bleek het een scheurtje te zijn in mijn pees. Dus ik moest maar naar fysiotherapie en hopen dat het geen jaren ging duren.
Persoonlijk
We reap what we sow…
Acceptatie is een leerproces. Dat beïnvloed wordt door religie, afkomst en opvoeding. Daar staat geen tijd voor. Curaçao worstelt al heel lang met het verleden. En Nederland met haar ego. Mensen zijn niet slecht. We moeten gewoon beter gaan nadenken over de zaden, die we planten. Want wat we zaaien, zullen we ook moeten maaien.
Time waits for no one…
En daar zat ik dan aan de keukentafel in mijn vertrouwde huis op Seru-Bottelier. Waar ik te horen kreeg dat mijn moeder 20% kans heeft om de eerste vijf jaar te overleven… Ik probeerde te slikken, maar de brok in mijn keel gleed niet weg. Dus als de kanker nu terug zou komen, dan is het waarschijnlijk einde oefening, want ze kan heel slecht tegen de chemo. Vorig jaar is ze er al bijna aan overleden. En nu? En nu niets, zei mijn moeder rustig. Ik heb het er even heel moeilijk mee gehad, toen de arts het mij vertelde, maar zo is het leven. Daar kan ik niets aan veranderen en jij ook niet. De tranen prikkelden in mijn ogen, dus begon ik te wiebelen met mijn benen. Gelukkig werkte dat en de tranen trokken zich terug.