En daar zat ik dan aan de keukentafel in mijn vertrouwde huis op Seru-Bottelier. Waar ik te horen kreeg dat mijn moeder 20% kans heeft om de eerste vijf jaar te overleven… Ik probeerde te slikken, maar de brok in mijn keel gleed niet weg. Dus als de kanker nu terug zou komen, dan is het waarschijnlijk einde oefening, want ze kan heel slecht tegen de chemo. Vorig jaar is ze er al bijna aan overleden. En nu? En nu niets, zei mijn moeder rustig. Ik heb het er even heel moeilijk mee gehad, toen de arts het mij vertelde, maar zo is het leven. Daar kan ik niets aan veranderen en jij ook niet. De tranen prikkelden in mijn ogen, dus begon ik te wiebelen met mijn benen. Gelukkig werkte dat en de tranen trokken zich terug.

Je bent een sterke vrouw, dacht ik nog. En ik hoop dat je nog heel lang bij ons bent. Mijn hoofd stroomde over en even dacht ik dat het me teveel werd. En toen werd het rustig. Heel rustig en stil. De onrust had heel snel plaats gemaakt voor begrip. Het leven is te kort om je druk te maken over dingen waar je geen invloed op hebt. Herinneringen, die zijn nu veel belangrijker dan de tijd. De tijd zal voor niemand stoppen. Daarom moeten we er het het beste van maken, want voor je het weet is het allemaal weer voorbij.